„Było smętne popołudnie,
wiatr powiewał coś niemrawo,
słońce przyświecało złudnie,
senność zalewana kawą,
Przy zielonym płótnie stołu
wytężając wzrok przekrwiony
z psychicznego wylazł dołu
człowiek smutkiem naznaczony
Z drugiej strony, jakby z mroku
się wylania postać szara
przekrwionego nie ma wzroku
lecz się czuje nazbyt stara
Tak rozbicie po rozbiciu
czas im mija przy tym stole
chcą zapomnieć tu o życiu,
które bywa niewesołe...”
najlepsi gracze S&B :)
Rzeczywistość przepływa za zamkniętym oknem. Odseparowana, schematyczna codzienność chroni przed napływem jakichkolwiek emocji, daje poczucie bezpieczeństwa i ulotną kontrolę nad zdarzeniami. Odrętwienie efemerycznie przeradza się w błogi spokój i coś, co można nazwać namiastką zadowolenia. Owładniająca psychofizyczna inercja.
Nieprzejednany czas przesunął kolejną wskazówkę. Najtrudniej jest wrócić w niepewność i tłum. Przez niewielką szczelinę podświadomość sączy oddalone realia. Dotarłam na skraj. Pozostaje wahanie między duszniejącym schronieniem, a chłodem zewnętrza.
P.S. Remont skończony
Fala opadła. Nagromadzone odczucia spłynęły po mnie wraz z deszczem kończącego się lata. Ich drobne krople zbiegały się w niewielkie strumienie, by zaraz potem rozpłynąć się przy próbie pochwycenia. Wilgoć w powietrzu, a oczy wciąż suche.
Zbudowałam schronienie z cukrowych parasolek, popołudniowych seansów, zielonego stołu i papierowych opowieści. Nie mam ochoty otwierać okna, ani wychodzić na zewnątrz.
Bezboleśnie snuję nierealne plany. Zbyt odległe, by rzeczywistość mogła zmyć ich obraz. Jednak wciąż wisi nad nimi widmo braku determinacji, środków i wskazówek na drodze. Małe przedsięwzięcia wzbudzają tylko zdradliwe poczucie powołania do pewnych działań. Niby marzenia nic nie kosztują ....usilnie próbuję cieszyć się z drobnych sukcesów - po dwóch nocach zmagań na reszcie rozbrzmiewa AINULINDALE.