„Było smętne popołudnie,
wiatr powiewał coś niemrawo,
słońce przyświecało złudnie,
senność zalewana kawą,
Przy zielonym płótnie stołu
wytężając wzrok przekrwiony
z psychicznego wylazł dołu
człowiek smutkiem naznaczony
Z drugiej strony, jakby z mroku
się wylania postać szara
przekrwionego nie ma wzroku
lecz się czuje nazbyt stara
Tak rozbicie po rozbiciu
czas im mija przy tym stole
chcą zapomnieć tu o życiu,
które bywa niewesołe...”
najlepsi gracze S&B :)
Rzeczywistość przepływa za zamkniętym oknem. Odseparowana, schematyczna codzienność chroni przed napływem jakichkolwiek emocji, daje poczucie bezpieczeństwa i ulotną kontrolę nad zdarzeniami. Odrętwienie efemerycznie przeradza się w błogi spokój i coś, co można nazwać namiastką zadowolenia. Owładniająca psychofizyczna inercja.
Nieprzejednany czas przesunął kolejną wskazówkę. Najtrudniej jest wrócić w niepewność i tłum. Przez niewielką szczelinę podświadomość sączy oddalone realia. Dotarłam na skraj. Pozostaje wahanie między duszniejącym schronieniem, a chłodem zewnętrza.
P.S. Remont skończony
Fala opadła. Nagromadzone odczucia spłynęły po mnie wraz z deszczem kończącego się lata. Ich drobne krople zbiegały się w niewielkie strumienie, by zaraz potem rozpłynąć się przy próbie pochwycenia. Wilgoć w powietrzu, a oczy wciąż suche.
Zbudowałam schronienie z cukrowych parasolek, popołudniowych seansów, zielonego stołu i papierowych opowieści. Nie mam ochoty otwierać okna, ani wychodzić na zewnątrz.
Bezboleśnie snuję nierealne plany. Zbyt odległe, by rzeczywistość mogła zmyć ich obraz. Jednak wciąż wisi nad nimi widmo braku determinacji, środków i wskazówek na drodze. Małe przedsięwzięcia wzbudzają tylko zdradliwe poczucie powołania do pewnych działań. Niby marzenia nic nie kosztują ....usilnie próbuję cieszyć się z drobnych sukcesów - po dwóch nocach zmagań na reszcie rozbrzmiewa AINULINDALE.
To niepokojące, gdy w domach książek czujesz się jak w sklepie ze słodyczami – niby masz na coś ochotę, ale nie bardzo wiesz na co. Ulubione smakołyki już się przejadły, więc beznamiętnie gapisz się na wszystko inne, a po chwili wychodzisz z pustymi rękami i nadal głodny. Po kilku balkonach i przystankach przełknęłam Voglera
Smak tylko taki, że w końcu to fantastyka. W końcu w pewną środę natknęłam się na Piątka - „Satyra na współczesne media”, luźna, ironiczna, zaskakująca dosadnymi spostrzeżeniami, historia w puzzlach. „Pomówmy o myślach, których nie chcecie myśleć. O myślach, które was nachodzą i których nikomu nie powierzacie. Chcę was zapytać, jak często myślicie o złych rzeczach? Pamiętajcie, wszystko, co myślicie, ma taką samą wagę, jak to, co robicie. Bóg dał człowiekowi swoją własną moc, moc tworzenia. Ona na razie ograniczona jest do ludzkiego umysłu. Ale to jest ta sama moc, która stworzyła świat. Każda myśl kiedyś wyjdzie na jaw...”
Książki, które nas znajdują są INNE. Potrafią wyczekać na odpowiedni moment, by niepostrzeżenie znaleźć się gdzieś w zasięgu ręki. One najlepiej wiedzą, kiedy jesteśmy gotowi, żeby wkroczyć w ich historię. Im dziwniejsze jest miejsce i czas pierwszego czytania, tym lżej zapada się w fotel, gdy przekraczamy kolejne granice spiętych stron. Mówią dwugłosem i nigdy nie pozwalają zasnąć w autobusie. Niekiedy zostają na dłużej, żeby odpędzać demony zza okna. Gdy zaś po obejrzeniu okładki, zastanowimy się przez chwilę, ogarnia nas zdumienie, bo okazuje się, że zostaliśmy wybrańcami.
Palce grzęzną mi w klawiaturze. Nie umiem zebrać już myśli z tamtego dnia. W pamięci pozostały w większości tylko obrazy – migawki... koktajl truskawkowy, liście w sierpniowym słońcu i dźwięki jazzu nad spienioną szklanką. Wszystko było dobre, świat mały, a drogi przejezdne. Kruche odczucie nieograniczonych możliwości. Warto choć przez chwilę tego posmakować.