quenta-amarth

Autowiwisekcja jest bolesna tylko w procesie odtwórczym, kiedy to trzeba wniknąć do głębi własnego umysłu, tudzież w czeluście duszy,
w celu prześledzenia przepływów myślowych
i zawirowań emocjonalnych. Na etapie przeglądu i sprawdzenia, adekwatności powstałych splotów słownych oraz konstrukcji zdaniowych, z zamierzonym przekazem, największe oddziaływanie posiada samokrytycyzm. Inicjuje on odczuciowe reakcje - od uniesień zachwytu, po zwątpienie w sensowność przedsięwzięcia. Najgorszy moment przychodzi jednak, gdy do świadomości dociera fakt, że jakieś nieobce (bo realnie znane) ciało grzebie w tych wyeksponowanych wnętrznościach, poza czynnym udziałem eksponatu. Pojawia się mieszanka skonfundowania ze strachem i niepewność, co do wrażenia, jakie zrobi na odbiorcy przedstawiony materiał. Internaturyzm. Oswajam się. 

Najtrudniej jest ocenić samego siebie. Zazwyczaj takie opiniowanie opatrzone jest dużą dawką krytyki, ze starannym zachowaniem wszelkich szczegółów, które pomagają w jak najdokładniejszym zobrazowaniu rzeczywistości. Takie nadobiektywne podejście do siebie doprowadza nas do nadwrażliwości na pewne cechy, niewiary w siebie, do samookaleczenia. Okazuje się jednak, że czasem świadomie zatajamy przed sobą jakieś fakty, odrzucamy drażliwe dla nas wnioski. Czy to dla tego, że nie potrafimy zmierzyć się z własną niedoskonałością? Czy może odrzucamy tylko te fragmenty naszej samo-analizy, które obrazują cechy, postępki, których w żaden sposób nie jesteśmy w stanie zmienić? Akceptacja niedociągnięć w zarysie własnej postaci lub ucieczka od prawdy na swój temat. Ale gdzie jest ten prawdziwy obraz? Czy lepsze lustro budują nasze opinie czy zdanie innych? Może kluczem jest samo LUSTRO, które zawsze pozostanie tylko odbiciem, odwzorowaniem. Obraz przedmiotu, nie jest przecież tym przedmiotem. Jest czymś poza nim, co go określa. Możemy założyć, że pomiędzy przedmiotem, a jego zobrazowaniem istnieje niepoznawalny obszar ,  margines na dopowiedzenia. Dzięki niemu możemy abstrahować od pewnych faktów lub szukać nowych określeń. Zatem pozostaje nam kleić siebie z kawałków odbić, które przynoszą nam inni i które wytłaczamy sami. Im więcej materiałów jesteśmy w stanie znaleźć, tym większą mamy pewność, że stworzona na ich podstawie autodefinicja będzie dokładniejsza.

Ciągle wołam o pamięć tylko o dobrych chwilach. Czas podaje farby i ramki, więc tym łatwiej jest kolorować wspomnienia. Choć przypływy kolejnych zdarzeń zmywają niewygodną przeszłość, bywa że ich następne nadejście przywodzi nam fetor odrzuconych przeżyć. Owionęła mnie ciemna chmura pewnych zdarzeń, przygnana wiatrem przypadkowej rozmowy. Dużo słów, wżerających się do głębi, aż groteskowo przedstawialiśmy się o świcie. Obawiam się krępujących spojrzeń. Na szczęście chyba są niewypowiedziane umowy o chowaniu tych chwil przed trzeźwością.

Niespodziewałam się takich określeń. Może dlatego jeszcze nie czuję ich mocy w sobie. Starałam się niczego nie dodawać. Nie układać się tak, jakby sobie tego życzono. Być może znów złudne mam wrażenia. Wydaje mi się, że przypomniałam się z wdziękiem i bez wstydu powinnam obracać się w ich stronę. Tylko dlaczego jest mi niewygodnie?

Łóżko przykuwa mnie swoimi opowieściami. Budzę się cała odrętwiała, głowa wciąż ciężko opada na poduszkę... zaczynam przypominać sobie kadry z sennego filmu, zastanawiam się czy warto tam wrócić. Przebłyski są tak niewyraźne i niezrozumiałe, że samo pragnienie zrozumienia tego, co powstało z kłębiących się myśli zaciąga obrzmiałe powieki. Widziałam dom na wodzie, broń i goniących mnie ludzi. Pamiętam też uczucie, które mną ogarnęło, gdy trzymałam naładowany karabin zmierzając do białego budynku. Sensu nie szukam, dziś będę śnić dalej.

Powróciłam do przeszłości. Mam ślady na jednej z płyt zalegających na blacie obok komputera. Jestem dumna z paru rzeczy, które zrobiłam, ale dziś już nie wyglądają tak pięknie jak kiedyś. Wszystko wyblakło w świetle lat, które upłynęły. Przygnębia mnie oglądanie starych zdjęć i czytanie maili sprzed 3 lat. Może przyjdzie taki moment, gdy będę w stanie spojrzeć na siebie samą z przeszłości i wyciągnąć odpowiednie wnioski. Na razie brak mi sił. Krzywię się i nie mogę uwierzyć, że to byłam ja. Przynajmniej dostrzegłam zmienność.

Chcę wiedzieć, co dzieje się w mieście szumu. Na wpół świadomie żądam informacyjnych tortur. Może są lepsze niż domysły. Czasem powraca do mnie myśl o niewykorzystaniu danego mi czasu. Zmywam ją miłymi wspomnieniami. Czy rzeczywiście najtrudniej jest rozstać się z morzem, czy też z możliwościami jakie daje?